Negentien dagen oud was het jongste baby’tje dat Robert M misbruikt heeft. NEGENTIEN dagen. Natuurlijk kun je alles zeggen over ouders die hun negentien dagen oude baby’tje aan een ander toevertrouwen maar daar gaat het niet om. Dat die ander, een volwassen man, het in zijn hoofd haalt met een baby’tje van negentien dagen oud dingen te doen waar je nou ja. Laat maar. Het is misselijkmakend. Robert M verdient de doodstraf. Hoewel dat eigenlijk nog te mild is. Er gaat geen lijden aan vooraf en lichamelijk lijden is wat ik die man gun.
Je mag het allemaal niet zeggen hè, het is onbeschaafd om je voor de doodstraf laat staan de dood van een ander uit te spreken maar toch. Robert M verkeert in een uitverkoren gezelschap mensen om wiens dood ik geen traan zou laten. Mits ie gruwelijk pijnlijk is.
Negentien dagen oud. Ik heb gecheckt of het wel klopte. Of ik het niet verkeerd begrepen had. Het klopte. Negentien dagen. Baby’tje. Robert M. Rechtbank. En details. Nee, logisch.
Zwakzinnigen
Ik heb medelijden met de journalisten die de details aanhoren in de rechtbank over de dingen die Robert M heeft uitgespookt met kinderen die nog zo jong waren dat ze niet konden praten. Hoe ziek kun je zijn? Ik weiger Robert M te zien als een mens met verstandelijke vermogens die hem rechten geven. Ik veracht hem tot in het diepst van mijn ziel, Robert M is de minderwaardigste aller mensen – slechts te vergelijken met zwakzinnigen als Khadaffi, Saddam, en Ceausescu.
Saddam en Ceausescu zijn geëxecuteerd. Khadaffi viel de eer te beurt om door zijn volk gelyncht te worden. Mooi vind ik dat: oog om oog tand om tand. Ik hoop dat het lang geduurd heeft. Dat het volk, die paar gelukkigen die zich aan Khadaffi konden vergrijpen hun gram hebben kunnen halen.
Doodstraf
Het is niet beschaafd om dit te zeggen. Ja, binnen vier muren mag je het misschien fluisteren, in een gezelschap van gelijkgestemden. De doodstraf toejuichen, iemand dood wensen, nee. Alleen in minderwaardige beschavingen wordt de doodstraf daadwerkelijk uitgeoefend. In Nederland zijn we beschaafd. Wij doen niet aan de doodstraf. Maar stiekem vinden we het einde van dictatoren als Saddam, Khadaffi en Ceausceau zeer gepast.
Hoeveel details er ook naar boven komen één ding weet je zeker: Robert M gaat terug de cel in. Krijgt tbs. Ontsnapt op een dag, misbruikt en godbetere vermoordt iemand – zo gaan die dingen in ons beschaafde Nederland.
Minderwaardige cultuur
Vandaag verlang ik ernaar om te leven in een ontwricht land met een minderwaardige cultuur. En dat de minderwaardigste aller mensen Robert M wordt losgelaten in een menigte. Eens kijken of hij het langer volhoudt dan Khadaffi. Uiteraard is er altijd iemand die Robert M filmt in die menigte, met als laatste shot een linkerschoen in een plasje bloed. Het zou een hit op Youtube zijn. En het verdiende loon van Robert M. Gelukkig wonen we in een beschaafd land waarin dit soort dingen niet gebeuren. Maar ik schaam me er niet voor Robert M een einde toe te wensen dat uit minstens negentien dagen mishandeling bestaat. Hardop.
Deze column was eerder te beluisteren in de radioshow van Giel Beelen op 3FM.
